25 نوامبر 2023-در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله Nutrientsمنتشر شده است، محققان تأثیرات واسطه‌ای فعالیت بدنی، شاخص توده بدنی (BMI) و کیفیت رژیم غذایی را بر ارتباط بین احساس تنهایی و دیابت ارزیابی کردند.

پیش‌زمینه

تنهایی، یک حالت عاطفی ذهنی است که با افزایش خطر ابتلا به دیابت و بیماری های قلبی عروقی مرتبط است. برخی از مکانیسم‌های زمینه‌ای که به افزایش این خطر کمک می‌کنند عبارتند از افسردگی، اختلال در عملکرد شناختی و پذیرش در خانه سالمندان.

تنهایی از طریق مسیرهای مختلف، از جمله کیفیت رژیم غذایی، فعالیت بدنی، مصرف نوشیدنی های الکلی، سیگار کشیدن و الگوهای خواب، سلامت را بدتر می کند. عوامل روانشناختی مانند استرس درک شده و افسردگی، تأثیرات متناقضی بر این ارتباط دارند که ممکن است تحت تأثیر رفتارهای غذایی ناسالم و چاقی قرار گیرند. بنابراین، تحقیقات بیشتری برای کشف مسیرهای میانجی بین تنهایی و چاقی برای حمایت از توسعه مداخلات بهداشتی موثر مورد نیاز است.

در مورد این مطالعه

در مطالعه حاضر، محققان بررسی نمودند که آیا فعالیت بدنی، BMI و کیفیت رژیم غذایی واسطه های  رابطه بین تنهایی و دیابت در میان بزرگسالان سفیدپوست و آفریقایی-آمریکایی (36 تا 77 سال) در ایالات متحده هستند یا خیر.

این مطالعه شامل 1713 نفر بود که بین سال‌های 2013 و 2017 در ویزیت های پیگیری مطالعه پیری سالم در محله‌های مختلف در سراسر طول عمر (HANDLS) شرکت کردند و اطلاعات کاملی در مورد متغیرهای توضیحی، پیش‌بینی‌کننده و پیامد داشتند که در مطالعه حاضر گنجانده شدند. کارآزمایی HANDLSدر سال 2004 انجام شد و شامل 3720 نفر برای ارزیابی تأثیر عوامل اجتماعی-اقتصادی بر تناقضات سلامت در میان ساکنان سفیدپوست و آفریقایی-آمریکایی بالتیمور بود.

شرکت کنندگان بر اساس سطح قند خون ناشتا، داروهای دیابت و گزارش های خود به عنوان غیر دیابتی، پیش دیابتی یا دیابتی طبقه بندی شدند. تنهایی با مقیاس 3 ماده ایدانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس(UCLA) اندازه گیری شد، این مقیاس شامل 3 سوال است که سه بعد تنهایی را می سنجد: ارتباط خویشاوندی(عدم وجود همراه)، ارتباط اجتماعی و انزوای ادراک شده توسط خود.نمرات شاخص تغذیه سالم (HEI) 2010بر اساس پاسخ های شرکت کنندگان از دو یادآوری رژیم غذایی 24 ساعته که با استفاده از روش چند گذری خودکار (AMPM[1]) که توسط وزارت کشاورزی ایالات متحده (USDA) برای ارزیابی کیفیت رژیم ابداع شده است، اندازه گیری شد.

همه شرکت‌کنندگان کتابچه‌های غذا و سایر وسایل کمکی را برای تخمین اندازه های سروینگ (portion size) دریافتکردند. اقلام غذایی با استفاده از پایگاه داده غذا و مواد مغذی USDA برای مطالعات رژیم غذایی (FNDDS) کدگذاری شدند.

فعالیت بدنی با استفاده از پرسشنامه Baecke ارزیابی شد و تجزیه و تحلیل میانجی با استفاده از مدل کلان Hayes PROCESS انجام شد. متغیرهای کمکی شامل سن، جنس، نژاد، تحصیلات، درآمد خانوار و مصرف الکل بود.

یافته های مطالعه

میانگین سنی شرکت کنندگان 57 سال بود که 59 درصد آنها زن، 39 درصد سفیدپوست و 38 درصد درآمد زیر خط فقر داشتند. در گروه مورد مطالعه، 16% و 24% به ترتیب به عنوان پیش دیابت و دیابت طبقه بندی شدند. حدود 14٪ از شرکت کنندگان اغلب عدم وجود یک همراه را احساس می کردند. با این حال، تنها 8٪ احساس انزوای اجتماعی را گزارش کردند.

از میان شرکت کنندگان، 24 درصد، 26 درصد و 51 درصد به ترتیب دارای وزن طبیعی، اضافه وزن و چاق بودند. پیش دیابت و دیابت به ترتیب در بین افراد سفیدپوست و آفریقایی-آمریکایی بیشتر گزارش شد.

در مقایسه با بزرگسالان آفریقایی-آمریکایی، سفیدپوستان بیشتر احساس می کردند که کنار گذاشته شده اند. احساس تنهایی با کیفیت رژیم غذایی و فعالیت بدنی همبستگی معنی دار اما معکوس نشان داد.

از طریق مدل کلان فرآیند، 9 مسیر مستقیم ارتباط تنهایی با دیابت ایجاد شد که در آن تنهایی بر کیفیت رژیم غذایی، BMI یا فعالیت بدنی تأثیر گذاشته و در نتیجه خطر ابتلا به دیابت را افزایش می‌دهد.

احتمال کیفیت پایین رژیم غذایی با احساس تنهایی افزایش نشان داد. سن، جنس زن، پیشرفت تحصیلی بالاتر و درآمد 125 درصد بالاتر از سطح فقر به طور معنی داری با کیفیت بهتر رژیم غذایی مرتبط بود. در مقایسه، جوان‌تر بودن، مرد بودن یا گذراندن سال‌های تحصیلی بیشتر، احتمال سطوح فعالیت بدنی بیشتر را افزایش می‌داد.

فعالیت بدنی یک عامل پیش بینی کننده بود که به طور قابل توجهی به تغییرات در مقادیر BMI کمک کرد. مقادیر بالاتر BMI به طور قابل توجهی با سن کمتر، زن بودن، داشتن درآمد بیش از 125٪ بالاتر از وضعیت فقر و مصرف کمتر نوشیدنی های الکلی مرتبط بود.

مقادیر بالای BMI به طور قابل توجهی خطر ابتلا به دیابت را به طور وابسته به دوز افزایش می داد، در نتیجه افزایش بیشتر BMI منجر به افزایش بیشتر خطر ابتلا به دیابت می شد. فعالیت بدنی و شاخص توده بدنی بر تأثیر احساس تنهایی بر خطر دیابت تأثیر معنادار و غیرمستقیمی داشتند. وضعیت نژاد و فقر به طور قابل توجهی بر تأثیر تنهایی بر دیابت تأثیر گذاشت.

نتیجه گیری

احساس تنهایی ارتباط معنی داری اما معکوسی با ورزش و کیفیت رژیم غذایی داشت که با مطالعات قبلی مطابقت دارد.

ایجاد اختلالات روانی مانند افسردگی و تنهایی اغلب چند وجهی است، زیرا التهاب مزمن مرتبط با بیماری های مختلف، از جمله دیابت، آسیب شناسی مشابهی با افسردگی دارد. علاوه بر این، سلامت روان ضعیف اغلب منجر به رژیم‌های غذایی با کیفیت پایین می‌شود که سرشار از غذاهای فرآوری‌شده و مقادیر کم میوه و سبزیجات است، علاوه بر عادات خواب ضعیف و افزایش ناراحتی‌های روانی.

تعامل پیچیده بین سبک زندگی و عوامل ژنتیکی در تنهایی و دیابت بر اهمیت توسعه برنامه های مداخله هدفمند که ممکن است نتایج سلامت روانی و جسمی را بهبود بخشد، تأکید می کند.

منبع:

https://www.news-medical.net/news/20231128/Can-loneliness-lead-to-diabetes-New-study-reveals-the-role-of-physical-activity-and-BMI.aspx